تاریخچه تصویری جیپ رنگلر

ویلیز MB (سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵) همان‌طور که از این عکس برمی‌آید، مدل اولیه ویلیز در جنگ جهانی دوم یک نقش کلیدی برعهده داشت. این ژنرال «آیزنهاور»، رئیس‌جمهور آینده ایالات متحده است که در صندلی‌ سرنشین جیپ در مرز ایتالیا در سال ۱۹۴۴ نشسته است. در واقع، صحبت در مورد رنگلر و یا حتی سرگذشت کلی برند جیپ، بدون اشاره به مدل اولیه ویلیز جیپ ممکن نیست؛ خودرویی که سنگ بنای کل دنیای جیپ تاکنون بوده است. ویلیز که ۴۶ سال قبل از رنگلر از راه رسیده، پایه‌گذار جیپ ۴×۴ و همین‌طور برند جیپ به عنوان سمبلی از قدرت تولید در امریکا بوده است. ضمن اینکه در نتیجه نهایی جنگ جهانی، تأثیر گذاشته است.

در دوره پس از جنگ، ویلیز نام تجاری «جیپ» را ثبت کرد و تنظیمات این وسیله نقلیه را برای استفاده شهری تغییر داد. این جیپ‌های اولیه موسوم به جیپ غیرنظامی (CJ) اولین ۴×۴‌‌ها بودند که ابتدا به عنوان جایگزین‌هایی برای تراکتورها فروخته می‌شدند.

سری CJ (سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۸۵) سری محصولات CJ در سال ۱۹۴۵ با CJ-2A کار خود را آغاز کرد و تا رسیدن به مدل CJ-7 و نسخه‌ کشیده‌تر CJ-8 در سال ۱۹۸۵، همگام با تغییر در ابعاد، به درجات بالایی از راحتی رسید. سری CJ که در ابتدا از همان موتور ۶۰ اسب‌بخاری Go-Devil چهار سیلندر که در مدل MB دوران جنگ وجود داشت، استفاده می‌کرد، به‌زودی توانست از پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر نیز استفاده کند. CJ-2A اولین خودرویی بود که از جلوپنجره نمادین هفت تکه جیپ بهره‌مند شد. این در حالی بود که در نسخه نظامی جیپ، طرح ۹ تکه در جلوپنجره به کار رفته بود.

نسخه‌های بعدی CJ شامل CJ-3A، CJ-5 (معرفی در سال ۱۹۴۵)، نسخه با فاصله محوری کشیده CJ-6 (معرفی در سال ۱۹۵۵) و CJ-7 (معرفی در سال ۱۹۷۶) بودند. همچنین از نظر فنی، یک نسخه یگانه از CJ-4 ساخته شد، ولی نتوانست به سری CJ راه پیدا کند. جیپ در سال ۱۹۸۱، نسخه کشیده و در عین حال ۲ در CJ-8 اسکرمبلر را معرفی کرد که یک پیکاپ مبتنی بر CJ بود. مدل نسبتاً عجیب و غریب CJ-6 که در این تصویر نمایش داده شده، پیش‌نمایش بسیار خوبی از مدل ۲ در رنگلر آنلیمیتد است که در فاصله سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ به فروش می‌رسید.

در طول نزدیک به ۴۰ سال حضور CJ در خط تولید که شامل اتفاقاتی چون فروش ویلیز به «کایزر» و بعداُ امریکن موتورز کورپریشن (AMC) می‌شد، چهره جیپ به عنوان تولید کننده مدل‌های آفرود سرسخت ثابت باقی ماند؛ تصویری که در اواخر دهه ۱۹۶۰ و دهه ۱۷۰ میلادی محبوب‌تر از قبل شد. این موفقیت CJ و علاقه مشتریان جیپ نسبت به آن، باعث می‌شد که کار برای تیم طراحی «اولین رنگلر» بسیار سخت شود.

امّا به چه دلیل جیپ «CJ» را کنار گذاشت؟ پس از بحران دوم نفت در سال ۱۹۷۹، مشریان بازار خودرو در امریکا، تمایل بیشتری به مدل‌های سبک‌تر و بهینه‌تر ۴×۴ پیدا کردند. این در حالی بود که سری محصولات جیپ پا به سن گذاشته و تعداد گزینه‌ها در آن زیاد بود. درنظر داشته باشید که در این زمان، پیکاپ سری J نیز که از سال ۱۹۶۳ معرفی شده بود، هنوز در بازار حضور داشت. حالا به این جمع، نسل XJ چروکی را اضافه کنید که در سال ۱۹۸۳ با یک بدنه سبک، یک طراحی بهینه تر ۴ لینک در سیستم تعلیق و مصرف سوخت بهتر به بازار عرضه شد. موفقیت چروکی باعث شد تا مسیر برای حذف CJ از خط تولید هموار شود. بر این اساس، AMC به سراغ یک نسخه با وزن کمتر و همچنان با طراحی ۴×۴ به عنوان جایگزین CJ رفت.

معرفی جیپ رنگلر YJ (سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۵) نسخه سبک‌تر و با رانندگی بهتر AMC که جایگزین مدل قدیمی CJ می‌شد، «رنگلر» نام گرفت و با کد نامگذاری YJ شناخته می‌شد. این مدل از گزینه‌های پیشرانه CJ استفاده می‌کرد و برخی قسمت‌ها را از چروکی و شریک AMC، یعنی رنو به عاریت گرفته بود. این خودرو، قطعاً یک «جیپ» بود؛ مخصوصاً با بدنه باز و جلوپنجره ۷ تکه. امّا در عین حال، چراغ‌های جلوی چهارگوش، اندکی با شرایط جیپ‌های قبلی تفاوت داشتند. در صفحه مربوط به تاریخ برند جیپ در وب‌سایت این کمپانی این چنین در مورد این چراغ‌ها نوشته شده است:

رنگلر YJ دارای چراغ‌های چهارگوش در جلو بود؛ چیزی که اولین (و آخرین) نمونه از این طراحی در وسایل نقلیه جیپ به شمار می‌رود.

«رنگلر» یکی از عنوان‌های ساده‌ای بود که در یک لیست داخلی به تیم بازاریابی، طراحی و اجرایی جیپ ارسال شد؛ عنوانی که بعدها تبدیل به محبوب‌ترین مدل در میان محصولات کمپانی شد. جیپ قبل از اینکه نام رنگلر به مدل جدید ۴×۴ خود اضافه کند، ابتدا نظر موافق گودیر را که سری تایرهایی با عنوان «رنگلر» به فروش می‌رساند، جلب کرد. این در حالی بود که هیچ‌کس در جیپ به فکر کسب اجازه از پوشاک جین «رنگلر» نبود؛ موضوعی که در نهایت به یک پرونده دادگاه چند ساله منجر شد، ولی نتوانست مانع معرفی جیپ رنگلر شود. مالک شرکت جین بالاخره متوجه بی‌نتیجه بودن این پرونده دادگاه شد و رنگلر در تابستان ۱۹۸۶ به عنوان یک مدل ۱۹۸۷ و با تایرهای «گودیر رنگلر» به بازار قدم گذاشت. مشتریان این مدل می‌توانستند از بین یک مدل پایه، مدل متوسط «لاردو» و مدل سطح بالای «صحارا» انتخاب خود را داشته باشد و گزینه‌های پیشرانه این خودرو نیز شامل یک موتور چهار سیلندر انژکتوری ۲/۵ لیتری با قدرت ۱۱۷ اسب‌بخار و یک موتور ۴/۲ لیتری با شش سیلندر یک ردیف کاربوراتوری با قدرت ۱۱۴ اسب‌بخار می‌شدند. موتور شش سیلندر از نظر قدرت خروجی در سطح پایین‌تری نسبت به موتور چهار سیلندر قرار داشت، ولی در عین حال، گشتاور بیشتری نسبت به آن تولید می‌کرد (۲۸۵ نیوتن‌متر در مقابل ۱۸۳ نیوتن‌متر). سیستم تعلیق و بهینه‌سازی‌های انجام‌گرفته در بدنه، آن را تبدیل به وسیله‌ نقلیه‌ای بهتر در جاده کرده بود و در همین حال، قابلیت‌های آفرود در آن همچنان حفظ شده بودند.

۱۹۸۷: فروش AMC به کرایسلر، مزیّت‌های برند جیپ ماه‌ها بعد از اینکه رنگلر به بازار خودرو ارائه شود، امریکن موتور کورپریشن به مبلغ ۱/۵ میلیارد دلار به کرایسلر فروخته شد. کرایسلر در واقع، سهم ۴۶ درصد رنو در AMC را تصاحب کرد. در این میان، جیپ به عنوان نگینی در این مجموعه می‌درخشید. در همین زمان‌ها بود که جیپ خط تولید رنگلر را از «اونتاریو» به «تولِدو» منتقل کرد و خط تولید قدیمی CJ را کنار گذاشت.

۱۹۹۱: یک موتور جدید شش سیلندر و یک «رنگید» برای مدل سال ۱۹۹۱،  جیپ موتور ۴/۲ لیتری شش سیلندر در یک ردیف با نوع دیگری از موتور شش سیلندر به صورت ۴ لیتری و انژکتوری جایگزین کرد که این موتور نیز از جانب AMC تأمین شده بود. در این موتور جدید، قدرت خروجی به ۱۸۰ اسب‌بخار افزایش یافت و گشتاور حداکثر نیز به ۲۹۸ نیوتن‌متر می‌رسید. در همان سال، جیپ از مدل رنگلر رنگید رونمایی کرد که نقطه عطفی در تاریخ «رنگلر» محسوب می‌شد. این مدل با گل‌گیرهای برجسته به رنگ بدنه و تایرهای با عرض ۹/۵ اینچ گودیر رنگلر همراه بود تا چهره‌ای اسپورتی‌تر ایجاد کند. رنگید پس از این تاریخ تا سال ۱۹۹۴ در خط تولید جیپ باقی ماند؛ تا اینکه یک سال پس از توقف «آیلندر»، جیپ تصمیم گرفت که این مدل را کنار بگذارد.

۱۹۹۳: توقف، ترمز ضدَ قفل و … جیپ تقریباً همگام با پیشرفت‌های آن زمان دنیای خودروسازی، تصمیم گرفت تا برای اولین بار در سال ۱۹۹۳، ترمزهای ضدّ قفل را به مشتریان رنگلر ارائه کند.

۱۹۹۴: گیربکس اتوماتیک تنها یک سال پس از ارائه ترمز ضدّ قفل، جیپ بار دیگر یکی از اولین‌های رنگلر را معرفی کرد؛ یک آپشن گیربکس اتوماتیک برای مدل‌های چهار سیلندر. البته این سیستم هنوز همان گیربکس قدیمی ۳ سرعته‌ای بود که از CJ به یادگار مانده بود. لازم به ذکر است که مدل‌های شش سیلندر رنگلر از همان ابتدا با گیربکس اتوماتیک ارائه می‌شدند.

۱۹۹۵: غروب تدریجی YJ تولید رنگلر، حتی در زمانی که قرار بود که مدل YJ با نسخه جدیدتر TJ در سال ۱۹۹۶ جایگزین شود، ادامه می‌یافت. البته از نظر تکنیکی، مدل ۱۹۹۶ از رنگلر در کار نبود، ولی جیپ در این سال به ساخت نمونه‌های YJ ادامه داد. یک پکیج تریم «ریو گرانده» برای ۱۹۹۵ معرفی شد که تنها می‌توانست در مدل پایه رنگلر S مورد استفاده قرار گیرد.

۱۹۹۷: جیپ رنگلر TJ (سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۶) نسل دوم رنگلر با دو پیشرفت اساسی همراه بود؛ یکی بازگشت به چراغ‌های جلوی شکیل گردگوشه جیپ و دیگری، به‌کارگیری سیستم تعلیق کویل-اسپرینگ از XJ چروکی. تمام پنل‌های بدنه، به جز درها و درب عقب صاحب یک طراحی جدید شده بودند و صلبیت پیچشی بدنه نسل جدید به میزان ۱۰۰ درصد افزایش یافته بود. همچنین فریم خودرو به اندازه ۱۵ درصد سخت‌تر و در نتیجه، به صورت کلی، صلبیت به اندازه ۳۳ درصد افزایش پیدا کرده بود. استفاده از سیستم تعلیق کویل-اسپرینگ باعث شده بود که کیفیت سواری رنگلر ارتقا پیدا کند و افزایش قابل‌توجه ۷ اینچ در جابجایی‌ تعلیق برای هر دو محور صلب در جلو و عقب را به همراه داشت. YJ برای پیشرانه از موتور ۲/۵ لیتری چهار سیلندر استفاده می‌کرد و آپشن موتور ۴ لیتری با شش سیلندر در یک ردیف نیز همچنان همانند نسل قبل وجود داشت.

سرمایه‌گذاری ۲۸۰ میلیون دلاری جیپ برای طراحی دوباره نسل جدید، بیشتر بر ارتقای ویژگی‌های ظاهری رنگلر و افزایش راحتی سواری در جاده، و همین‌طور تعداد آپشن‌های بیشتر متمرکز بود. یک جفت کیسه هوا در غربیلک فرمان و داشبورد جاسازی شده و ضریب دراگ از ۰.۶۵ در YJ به ۰.۵۸ کاهش یافته بود. اگر بخواهیم مقایسه‌ای با ضریب دراگ خودروهای کنونی داشته باشید، جالب است بدانید که مدل جدید تویوتا پریوس از ضریب دراگی برابر ۰.۲۷ برخوردار است. TJ که از نظر ظاهری، شرایط نسبتاً مدرن‌تری پیدا کرده بود، در عین حال همچنان از سیستم فرمان دستی در مدل پایه SE استفاده می‌کرد. این در حالی بود که نسخه‌های «اسپورت» و «صحارا» به صورت استاندارد از سیستم فرمان پاور استیرینگ بهره‌مند بودند. ضمن اینکه آپشن گیربکس اتوماتیک همچنان از نوع ۳ سرعته بود.

۲۰۰۳: گیربکس اتوماتیک نیمه‌مدرن برای رنگلر در طول سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲، مدل TJ رنگر تقریباً بدون تغییر باقی ماند تا اینکه بالاخره در سال ۲۰۰۳، جیپ یک دنده به آپشن گیربکس اتوماتیک رنگلر اضافه کرد و بالاخره این گیربکس را به دنیای خودروسازی قرن بیست و یکم آورد. در همان سال، موتور چهار سیلندر و ۲/۵ لیتری پا به سن گذاشته AMC جای خود را به موتور مدرن‌تر ۲/۴ لیتری چهار سیلندر کرایسلر داد.

۲۰۰۳: معرفی مدل جیپ رنگلر روبیکون خبر مهمتر سال ۲۰۰۳ برای جیپ، معرفی رنگلر روبیکون بود؛ یک سطح تریم جدید که برای رانندگی سفت و سخت در خارج از جاده آمادگی داشت. روبیکون به صورت استاندارد از دیفرانسیل‌های قفل‌شونده در جلو و عقب، یک نسبت دنده پایین ۴:۱، دیسک ترمز برای چهار چرخ و تایرهای آل-ترین ۳۱ اینچی استفاده می‌کرد.

۲۰۰۴: معرفی TJ-L یا رنگلر آنلیمیتد آنهایی مدل CJ-8 اسکرمبلر جیپ را به یاد دارند، حتماً از شباهت ظاهری آن به رنگلر آنلیمیتد مدل ۲۰۰۴ خواهند گفت. آنلیمتید با فاصله محوری ۲۵۴ میلی‌متر بزرگتر از مدل معمولی TJ رنگلر  و با کد نامگذاری TJ-L، در قسمت جلو از همان طراحی بدنه استفاده می‌کرد. ولی از ستون دوم بدنه به عقب، فضای بزرگتری برای صندلی‌های عقب و حمل وسایل فراهم شده بود. اضافه‌شدن عایق‌ صوتی بیشتر و کشیدگیِ فاصله محور باعث بهبود کیفیت سواری در آنلیمیتد می‌شد و در همین حال، ظرفیت یدک‌کشی آن از ۹۰۷ کیلوگرم به ۱۵۸۷ کیلوگرم افزایش داد. پیشرانه استاندارد این مدل، یک موتور ۴ لیتری با شش سیلندر در یک ردیف بود که قدرتی معادل ۱۹۰ اسب‌بخار تولید می‌کرد و با یک گیربکس اتوماتیک ۴ سرعته همراه می‌شد. جیپ بعدها در سال ۲۰۰۵، یک آپشن گیربکس دستی ۵ دنده نیز برای این مدل درنظر گرفت.

نیمه دوم ۲۰۰۴: نسخه روبیکون از آنلیمیتد جیپ در اواخر سال ۲۰۰۴، در مدلی که از آن با عنوان مدل “۲۰۰۴.۵” یاد می‌کرد، تریم «روبیکون» را به TJ-L اضافه کرد.

نسل سوم رنگلر؛ بزرگتر و سرسخت‌تر از همیشه (سال ۲۰۰۷ تاکنون) نسل سوم رنگلر با عنوان JK در سال ۲۰۰۷ از راه رسید. مدل ۲ در JK نسبت به مدل قبلی TJ به اندازه ۱۳۷ میلی‌متر عریض‌تر و فاصله محوری آن به اندازه ۵۱ میلی‌متر افزوده شده بود. در همین حال، از طول کلی خودرو به اندازه ۷۶ میلی‌متر کاسته شده بود. برای نخستین بار، یک نسخه ۴ در از رنگلر عرضه شد که از همان عنوان «آنلیمیتد» برای مدل کشیده‌تر TJ استفاده می‌کرد. JK تنها چند ماه پس از صعود فوق‌العاده بهار بنزین، به بازار عرضه شد و این تنها چند سال قبل از مشکالات اقتصادی ایالات متحده بود. با این وجود، مدل با ابعاد بزرگتر جیپ، شایستگیِ لازم برای جایگزینی مدل محبوب TJ نشان داد. این موضوع حتی در مدل‌های شش سیلندر که مصرف بالایی نیز داشتند، به اثبات می‌رسید.

از سایر جهات، مدل مدرن رنگلر JK به سنت‌ها وفادار مانده و از یک موتور قدیمی استفاده می‌کرد که از جانب کمپانی دیگری تأمین می‌شد. جایگزین موتور قبلی ۴ لیتری شش سیلندر AMC، یک موتور ۳/۸ لیتری V-6 بود که اولین بار در سال ۱۹۹۱ در مینی‌ون‌های کرایسلر مشاهده شده بود. با افزایش وزن ۹۰ کیلوگرمی و استفاده از یک گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک برای انتقل قدرت، این موتور V-6 در هر ۱۰۰ کیلومتر در بزرگراه، ۱۱/۸ لیتر سوخت مصرف می‌کرد. این رنگلر کلاسیک از ویژگی‌هایی چون شیشه جلوی جمع‌شونده، امکان برداشتن درها و فریم محافظ سرنشین برخوردار بود. در این مدل، برای اولین بار شیشه جلوی خودرو، با یک انحنای کم، موجب جریان هوای بهتر در جلوی بدنه می‌شد.

۲۰۱۲: قدرت پنتا استار ۴ مدل سال پس از ورود JK به بازار خودرو، جیپ موتور قدیمی ۳/۸ لیتری V-6 را کنار گذاشت و به جای آن از آخرین موتور «پنتا استار» کرایسلر استفاده کرد. خروجی پیشرانه رنگلر به ۲۸۵ اسب‌بخار جهش پیدا کرد و گشتاور حداکثر مدل جدید به ۳۵۲ نیوتن‌متر می‌رسید. رنگلر که با قدرت پنتا استار همراه شده بود، می‌توانست به عنوان یک خودروی «سریع» توصیف شود. در همین زمان، جیپ به جای آپشن قبلی گیربکس ۴ سرعته، از یک گیربکس جدیدتر ۵ سرعته اتوماتیک در کنار موتور جدید استفاده کرد. این در حالی بود که گیربکس ۶ دنده دستی، همچنان به عنوان گزینه استاندارد انتقال قدرت در رنگلر باقی ماند. این بهینه‌سازی‌ها، بزرگترین آپدیت‌ها برای JK قبل از ملاقات با نسل چهارم رنگلر در سال ۲۰۱۷ محسوب می‌شوند.

منبع: caranddriver