بوگاتی تاکنون نسخه‌های ویژهٔ زیادی از هایپرکار شیرون را تولید کرده که همهٔ آن‌ها باید از هم متمایز شوند. حال قائم‌مقام مدیر طراحی بوگاتی «فرانک هیل» توضیح داده است که چگونه مدل‌های شیرون سوپراسپرت و شیرون پور اسپرت درعین‌حالی که کاملاً مشابه هم هستند، نمای منحصربه‌فردی دارند. وی دراین‌باره گفته است:
هنگام طراحی شیرون پور اسپرت و شیرون سوپراسپرت تمرکز بیشتر روی اصول فنی بود زیرا هماهنگی بین طراحی و تکنولوژی بسیار مهم است. به همین دلیل طراحان مجبور بودند در طول فرایند توسعه با مهندسان همکاری نزدیکی داشته باشند
با توجه به توضیحات هیل، طراحان بوگاتی مجبور بوده‌اند ضمن در نظر گرفتن الزامات پرفورمنس، ظاهر منحصربه‌فردی را برای دو مدل ایجاد کنند.
در شیرون پور اسپرت بوگاتی روی شتاب جانبی و پیچیدن تمرکز داشته و به‌منظور بهبود خودرو در این فاکتورها، طراحان ورودی‌های هوای جلو را بزرگ‌تر و یک اسپلیتر را به آن‌ها اضافه کردند که حداکثر داون‌فورس را تولید می‌کند درحالی‌که از لحاظ ظاهری هم نمای عریض‌تری به خودرو می‌بخشد. علاوه بر این، طراحان رنگ‌آمیزی بیرونی دوقسمتی را هم برای پور اسپرت در نظر گرفتند که شامل بخش بالایی رنگی و بخش پایینی فیبر کربنی مشکی می‌شود. به گفتهٔ هیل، این کار کمک می‌کند تا شیرون پور اسپرت عریض‌تر به نظر برسد که این نشان‌دهندهٔ شخصیت اسپرت آن است. البته به دلیل ایجاد تغییرات آئرودینامیکی در جلوی خودرو، قطعاً طراحی بخش عقبی آن‌هم به به‌روزرسانی نیاز داشته است. بدین منظور، طراحان برای افزایش داون‌فورس، پور اسپرت را به یک بال بزرگ ۱.۹ متری و یک دیفیوزر عظیم مجهز کردند. سر اگزوزهای تیتانیومی جدید که از طریق پرینت سه‌بعدی ساخته شده‌اند نیز تغییر دیگر در قسمت عقب خودرو محسوب می‌شود.
هیل به تکنولوژی پرینت سه‌بعدی علاقهٔ زیادی دارد و در مورد آن می‌گوید:
این تکنولوژی ما را از محدودیت‌های اَشکال رهایی می‌دهد و شرکت را قادر می‌سازد قطعات بسیار خاصی مثل سر اگزوزها که به خاطر کاهش وزن دیواره‌های بسیار نازکی دارند را بسازد
برای شیرون پور اسپرت همچنین رینگ‌های سفارشی با تیغه‌های آئرودینامیکی هم طراحی شده است. به گفتهٔ بوگاتی، این رینگ‌های منیزیومی ایجاد مکش هوا می‌کند که حرارت ترمزها را کاهش می‌دهد. این رینگ‌ها همچنین به کاهش وزن خودرو (۱۶ کیلوگرم) هم کمک می‌کنند.
اما برخلاف شیرون پور اسپرت که روی هندلینگ تمرکز دارد و حداکثر سرعت آن روی ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده است، تمرکز اصلی شیرون سوپراسپرت روی حداکثر سرعت بوده است. با توجه به این موضوع، هیل می‌گوید:
از ابتدا برای ما روشن بود که باید مقاومت هوا را بشدت کاهش دهیم و شیرون سوپراسپرت به‌عنوان خودرویی که می‌تواند به سرعتی بیش از ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند باید مقاومت بسیار کمی در برابر هوا داشته باشد
ازآنجایی‌که بهبود کلی آئرودینامیک شیرون آسان نیست، تیم طراحی یک سری تغییرات کوچک را ایجاد کردند که نتایج چشمگیری داشته است. یکی از بزرگ‌ترین تغییرات، افزودن به طول شیرون و ایجاد طراحی دُم‌دراز بوده است. درمجموع، حدود ۲۵ سانتیمتر به طول خودرو اضافه شده که هدف از این کار حفظ جریان لامینار (حرکت موازی هوا) تا حد امکان بوده است؛ اما این تنها تغییر شیرون سوپراسپرت نبوده زیرا دیفیوزر هم به نرم‌ترین جریان هوای ممکن نیاز داشته است. بدین منظور، سر اگزوزها به طرفین منتقل می‌شود تا دیفیوزر ساده و بدون مقاومت در برابر هوا شود. این تغییر همچنین به طراحان این امکان را داده تا نمای عقبی شیرون سوپراسپرت را کمی خلاقانه‌تر طراحی کنند. به همین دلیل آن‌ها سر اگزوزها را مشابه خروجی موتورهای جنگندهٔ لایتنینگ F6 طراحی کردند.
اما علاوه بر ایجاد اصلاحاتی در عقب، دماغهٔ شیرون سوپراسپرت هم بهینه شد که این کار در درجهٔ اول با هدف هدایت جریان هوا به سمت گوشه‌های خودرو صورت گرفته است. بدین منظور در طرفین سپر پره‌هایی طراحی شده که ضمن بهبود جریان هوا به سمت رادیاتورهای جانبی، هوا را در طرفین خودرو هدایت می‌کنند؛ اما یکی از جالب‌ترین ویژگی‌های طراحی شیرون سوپراسپرت ایجاد حفره‌هایی در بالای گلگیرهای جلو است که به جلوگیری از ایجاد فشار در دهانهٔ گلگیرها کمک کرده و این به حذف نیروی رو به بالا کمک می‌کند. آخرین ویژگی این هایپرکار رکوردشکن نیز بدنهٔ فیبر کربنی با تریم نارنجی‌رنگ است. این همان ترکیب رنگی است که در نسخهٔ رکوردشکن ویرون سوپراسپرت هم بکار رفته بود.
