کراس اوورهای سه ردیفه این روزها بازار خوبی دارند و همین امر تولید جدیدترین نسخه‌ی مزدا CX-9 را توجیه می‌کند.
آیا تغییرات صورت گرفته در این خودرو برای خریداران شاسی بلندهای بزرگ کافی بوده است؟ ما دومین نسل این خودرو را رانده‌ایم و برداشت‌های ابتدایی خود از این خودرو را با شما در میان می‌گذاریم.
بزرگ‌ترین خودرویی که از فلسفه‌ی طراحی کودو استفاده می‌کند CX-9 است؛ و البته این فلسفه‌ی طراحی چیزی بیش از ظاهر خودرو را در بر گرفته است. این خودرو در ترافیک سنگین احساس می‌شود. نقاط کور بزرگ در بخش عقبی سورپرایزی بزرگ قبل از ورود سیستم هشدار نقاط کور است. البته صندلی‌های خودرو فضای مفیدی دارند.
با نشستن در صندلی راننده، این خودرو برای هرکسی که اخیراً در مدل‌های مختلف مزدا نشسته باشد کاملاً آشناست. داشبورد به‌صورت لذت‌بخشی پایین است و حس خوبی را ایجاد می‌کند.
مدل جدید Signature سطوح خوبی در کابین دارد اما در مجموع شبیه کابین خودروهای کرایه‌ای بوده و همین امر جای ناامیدی است. سیستم اطلاعات سرگرمی هنوز هم شلوغ و آشفته است و درحالی‌که نشان‌دهنده‌ها شیک‌تر از مزدا ۶ هستند اما بازهم برای چنین خودرویی خاص طراحی نشده‌اند.
تریم چوب معرفی شده در سال گذشته نیز حس خیلی خاصی ایجاد نمی‌کند. مزدا در حال یادگرفتن بهبود آسایش و راحتی ساخته‌هایش است اما هنوز به سطح اول کلاس نرسیده است.
پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۵ لیتری توربوی جدید مدل مناسبی است و در اکثر مواقع از پس شرایط مختلف برمی‌آید.
با بهای ۴۵ هزار دلاری و بیشتر این خودروی خوبی است اما هوندا پایلوت تورینگ با بهای کمتر احساس بهتری دارند. مزدا CX-9 بنابراین ابتدا خودروی مخصوص راننده و سپس خودروی حمل اعضای خانواده است. اما هنوز هم از راندن آن لذت می بریم.
منبع: carscoops
