پلاستیک‌ها تبدیل به یک کابوس بزرگ برای محیط زیست شده‌اند که البته برای رفع این مشکل بسیاری به بازیافت آن‌ها اشاره می‌کنند. در حالی که تا به امروز بازیافت‌ها بیشتر به صورت مکانیکی انجام می‌شدند، تحقیقات جدید به بازیافت شیمیایی و استفاده از مواد جدید برای دستگاه‌ها و کاربردهای دیگر اشاره می‌کند.
نزدیک به 60 درصد از کل پلاستیک تولید شده تا به امروز بدون استفاده هستند که سهم هر یک از ما تقریبا برابر با 400 کیلوگرم می‌شود. یکی از دلایل این موضوع، عدم امکان بازیافت پلاستیک در سیستم کنونی است، البته آن‌هایی هم که قابل بازیافت هستند اغلب در خاک دفن می‌شوند. امکان بازیافت پلاستیک به صورت عمده با استفاده از تکنیک‌های کنونی وجود ندارد اما باید برای پاکسازی زمین و اقیانوس‌ها از پلاستیک، باید دنبال راه‌های جدید بود.
بازیافت شیمیایی پلاستیک نوع جدیدی از بازیافت محسوب می‌شود که محققان بسیاری در حال تحقیق روی آن هستند. روش‌های سنتی یا بازیافت مکانیکی پلاستیک‌ها را به ابعاد بسیار کوچکی تبدیل و سپس آن‌ها را با یکدیگر ترکیب و پلاستیک با کیفیت پایین‌تری تولید می‌کنند، اما بازیافت شیمیایی پلاستیک در سطح مولکولی انجام می‌شود و امکان ساخت مواد دیگر را فراهم می‌کند.
پلاستیک‌ها به صورت گسترده در دسته‌ای از مواد با نام پلیمرها قرار می‌گیرند که از مولکول‌های کوچکی با نام مونومر ساخته شده‌اند. ساختار مونومر را اغلب کربن و هیدروژن تشکیل می‌دهند، بنابراین می‌توان از بازیافت شیمیایی برای آن‌ها استفاده کرد. برای مثال تحقیقی نشان می‌دهد که بازیافت روغن پخت و پز قدیمی به عنوان یک پلیمر طبیعی می‌تواند باعث ایجاد ماده اولیه پریتنرهای سه بعدی شود.
سایر مواد دور ریختنی مانند غذا، لاستیک و پلاستیک نیز می‌توانند توسط بازیافت شیمیایی به ماده‌ای برای تولید گرافین تبدیل شوند. دانشمندان همچنین موفق به توسعه روشی برای بازیافت مکرر بیوپلاستیک بجای تجریه آرام آن‌ها و انتشار دی اکسید کربن شده‌اند.
بازیافت شیمیایی پلاستیک می‌تواند بازیافت مکانیکی را بهبود دهد، این موضوع مخصوصا در رابطه با موادی که بازیافت مکانیکی آن‌ها مشکل است مانند پلاستیک‌های نازک و میکروپلاستیک‌ها کارایی دارد. دستگاه‌های خردکننده نمی‌توانند این نوع پلاستیک‌ها را تبدیل به مواد بسیار ریزتری کنند، بنابراین بازیافت شیمیایی پلاستیک می‌تواند راه حلی برای این مشکل باشد.
تا به امروز روش‌های مختلفی در سطح آزمایشگاه توسعه پیدا کرده‌اند و همچنین چندین شرکت آن‌ها را به صورت تجاری انجام داده‌اند، اما این فرایندها به زمان و هزینه نیاز دارند، بنابراین تا آن زمان باید مصرف پلاستیک را کاهش دهیم تا نیاز به بازیافت آن‌ها و همچنین میزان انتشار دی اکسید کربن کمتر شود.
