اتحاد ناسا و اسپیس ایکس برای افزایش طول عمر تلسکوپ فضایی هابل

براساس اطلاعات موجود، حدود شش ماه طول می‌کشد تا محققان با بررسی داده‌های فنی تلسکوپ هابل و کپسول دراگون مشخص کنند که آیا امکان حمل و رهاسازی تلسکوپ فضایی هابل در مداری پایدارتر وجود دارد یا خیر. توماس زربوچن، معاون مدیر دفتر مرکزی ماموریت علمی ناسا، این مطالعه را به‌عنوان «نمونه‌ای هیجان‌انگیز از رویکردهای نوآورانه‌ای که ناسا از طریق مشارکت خصوصی و دولتی در حال بررسی است» معرفی کرد.

طبق گزارشاتی که تاکنون به‌دست ما رسیده، این تحقیق توسط اسپیس ایکس و برنامه پولاریس پیشنهاد شده است و بدون هیچ هزینه‌ای برای ناسا انجام خواهد شد. Polaris یک سرمایه‌گذاری خصوصی برای پرواز‌های فضایی انسانی به رهبری میلیاردری به نام جرد آیزاکمن است. آیزاکمن در گفت‌وگویی به خبرنگاران گفت که تقویت مجدد تلسکوپ فضایی هابل مطمئناً با پارامتر‌هایی که ما برای برنامه پولاریس تعیین کردیم مطابقت دارد.

زربوچن اظهار داشت: «با رشد ناوگان، ما می‌خواهیم طیف گسترده‌ای از فرصت‌ها را برای پشتیبانی از قوی‌ترین و عالی‌ترین ماموریت‌های علمی ممکن کشف کنیم.»

تلسکوپ فضایی هابل روزی باید از رده خارج شود

تلسکوپ فضایی هابل (Hubble Space Telescope) که به اختصار HST نیز نامیده می‌شود، پروژه همکاری بین‌المللی ناسا و آژانس فضایی اروپا است که در سال ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری در مدار نزدیک زمین قرار گرفت. این تلسکوپ بیش از سه دهه است که در 335 مایلی خارج از سیاره می‌چرخد و مدار آن با گذشت زمان به آرامی در حال فروپاشی و افت بوده است.

ایده ساخت هابل قدیمی‌تر از ناسا در نظر گرفته می‌شود. پروژه ساخت این تلسکوپ فضایی در واقع در سال 1958 آغاز شده و سپس حدود 40 سال بعد در 24 آوریل سال 1990 در مدار قرار داده شد. تلسکوپ فضایی هابل از زمان راه‌اندازی خود تاکنون، بیش از ۱٫۵ میلیون مشاهده‌ی کهکشانی ثبت کرده است. این تلسکوپ همچنین مسئول ارائه برخی از مهم‌ترین تصاویر تاریخی فرازمینی‌ای بوده که تاکنون به ثبت رسیده است.

هابل در سال 1999 واضح‌ترین نمای سحابی حلقه را به ما ارائه داد. در اوایل سال جاری نیز این تلسکوپ تصویر دورترین ستاره‌ رؤیت شده توسط بشر را به دست محققان رساند. این ستاره در فاصله 12.9 میلیارد سال نوری از ما قرار گرفته و در اولین میلیارد سال پس از انفجار بزرگ تشکیل شده است.

این تلسکوپ فضایی خارق‌العاده با اینکه تاکنون توانسته به‌خوبی دوام بیاورد و طی 30 سال گذشته به شکلی خستگی ناپذیر فعالیت کرده است، اما جاودانه نیست و اکنون دچار خرابی‌های متعدد و ماموریت‌های خدماتی شده است.

در اوایل ماه مارس سال گذشته، هابل به دلیل نقص فنی در سیستم رایانه‌ای خود از کار افتاد و فضاپیما به طور خودکار وارد حالت ایمن شد؛ حالتی که به تیم کنترل عملیات در زمین اجازه می‌دهد مشکل را بیابند و حل کنند تا عملیات ادامه یابد.

اما تلاش برای راه اندازی مجدد تلسکوپ هابل بی‌نتیجه بوده و آژانس فضایی در حال حاضر هیچ برنامه‌ای برای ارسال یک ماموریت خدماتی دیگر برای نگهداری تلسکوپ هابل برای آینده ندارد.

مجله خبری MIT Technology Review گزارش می‌دهد که جایگزین ناسا، LUVOIR، حداقل تا سال 2039 آماده پرتاب نخواهد بود. سایر کشورها، از جمله هند و چین، می‌توانند در دهه آینده تلسکوپ‌های مشابهی را در فضا قرار دهند. در صورت موفقیت، مطالعه SpaceX-Polaris می‌تواند چند سال دیگر به هابل فرصت خروج از مدار و بازنشستگی را بدهد.