ابرماشین‌های تکرارنشدنی: مرسدس بنز SLR مک‌ لارن

داستان این ماشین با رونمایی از کانسپت Vision SLR در نمایشگاه دیترویت سال ۱۹۹۹ آغاز شد. این کانسپت با الهام از مدل افسانه‌ای ۳۰۰ SLR Uhlenhaut سال ۱۹۵۵ طراحی شده و نام خود را نیز از آن گرفته بود. کانسپت Vision SLR به «پیکان نقره‌ای فردا» معروف شد که به پیکان‌های نقره‌ای در دوران طلایی مرسدس بنز در مسابقات دههٔ ۵۰ میلادی اشاره داشت. چندی بعد در نمایشگاه فرانکفورت همان سال نیز مرسدس بنز از نسخهٔ رودستر این کانسپت پرده‌برداری کرد. Vision SLR به یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 سوپرشارژ AMG مجهز شده بود که ۵۶۵ اسب بخار قدرت و ۷۲۰ نیوتن متر گشتاور داشت.

به دلیل واکنش‌های بسیار مثبت نسبت به این کانسپت، مرسدس بنز با همکاری شریک فرمول یک خود یعنی مک‌لارن پروژهٔ ساخت نسخهٔ تولیدی آن‌را آغاز کرد که سرانجام در تاریخ ۱۷ نوامبر سال ۲۰۰۳ به‌صورت عمومی رونمایی شد. SLR مک‌لارن تا حد زیادی به کانسپت Vision SLR (خصوصاً نسخهٔ رودستر آن که در ظاهر تغییرات قابل‌توجهی را نسبت به نسخهٔ کوپه تجربه کرده بود) وفادار مانده بود و صرفاً تغییراتی جزئی مثل طراحی پیچیده‌تر دریچه‌های هوای جانبی و ورودی هوای جلویی جدید در آن ایجاد شده بود. با توجه ترکیب موتور جلو، گیربکس اتوماتیک و شخصیت رانندگی، بسیاری از روزنامه‌نگارانی خودرویی، SLR مک‌لارن را در کلاس گرند تورر قرار دادند که خودروهایی مثل آستون‌مارتین DBS و فراری ۵۹۹ GTB از رقبای آن محسوب می‌شدند.

قوای محرکه

در SLR مک‌لارن برخلاف نسخهٔ کانسپت، از یک پیشرانهٔ دست‌ساز ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ تمام آلومینیومی با سه سوپاپ در هر سیلندر استفاده شده بود. سیستم روان‌کاری این موتور از نوع کارتل خشک بود و سوپرشارژر آن که می‌توانست به حداکثر دور ۲۳ هزار rpm برسد، بوستی برابر با ۱۳ psi داشت. هوای فشرده‌ای که توسط این سوپرشارژر تولید می‌شد، پس از خنک شدن توسط دو اینترکولر به موتور می‌رسید تا ۶۲۶ اسب بخار قدرت و ۷۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید گردد.

وظیفهٔ نصب این نیروگاه قدرتمند اما بر عهدهٔ مک‌لارن بود. بدین منظور شرکت بریتانیایی که هرگز محل نصب موتور در کانسپت Vision SLR را مناسب نمی‌دانست، در نسخهٔ تولیدی پیشرانه را به یک متر عقب‌تر از سپر جلو و حدود ۵۰ سانتیمتر پشت محور جلو منتقل کرد تا بهترین توزیع وزن ممکن ایجاد گردد. بدین ترتیب SLR به خودرویی موتور جلو-وسط تبدیل شد. مک‌لارن همچنین طراحی فایروال (دیوارهٔ بین محفظهٔ پیشرانه و کابین) خودرو را نیز بهینه نمود. برای انتقال نیروی پیشرانه هم مرسدس بنز یک گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک با سه حالت دستی را در نظر گرفته بود.

ویژگی‌های برجسته

SLR مک‌لارن به سیستم ترمز سنسوترونیک مجهز شده بود که نسخه‌ای از سیستم ترمز باسیم محسوب می‌شد. دیسک‌های ترمز خودرو نیز از نوع کربن سرامیکی بودند که مقاومت و قدرت توقف بهتری نسبت به نمونه‌های فولادی داشتند. به ادعای مرسدس بنز، این دیسک‌های توانایی تحمل دمایی تا ۱۲۰۰ درجهٔ سانتی‌گراد را دارند. دیسک‌های ترمز جلوی SLR از نوع خنک‌شونده با اندازهٔ ۱۴.۶ اینچ و کالیپرهای هشت پیستونه بودند درحالی‌که در عقب از دیسک‌های ۱۴.۲ اینچی با کالیپرهای چهار پیستونه استفاده شده بود. این کالیپرها در صورت خیس شدن دیسک‌ها به‌طور خودکار آن‌ها را خشک می‌کردند.

از سوی دیگر، SLR مک‌لارن از ویژگی‌های آئرودینامیکی فعال هم برخوردار بود به‌گونه‌ای که روی لبهٔ درب صندوق بار آن یک اسپویلر نصب شده بود که هم برای افزایش داون‌فورس استفاده می‌شد و هم به‌عنوان ترمز هوایی عمل می‌کرد. این اسپویلر در سرعتی که توسط راننده تنظیم می‌شد به‌طور خودکار در زاویهٔ ۱۰ درجه قرار می‌گرفت اما اگر به داون‌فورس بیشتری نیاز بود، راننده می‌توانست از طریق سوئیچی، اسپویلر را در زاویهٔ ۳۰ درجه قرار دهد. علاوه بر این، به‌منظور بهبود داون‌فورس، SLR از یک دیفیوزر در عقب و کف مسطح برخوردار بود. به این دلیل جایی برای خروج سر اگزوزها وجود نداشت که ازاین‌روی سر اگزوزها در طرفین خودرو قرار گرفته و به یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد SLR مک‌لارن تبدیل شدند.

عملکرد

به‌منظور کاهش وزن، در ساختار SLR مک‌لارن از فیبر کربن تقویت‌شده با پلاستیک استفاده شده بود اما علیرغم استفاده از این ماده، وزن خودرو به بیش از ۱۷۵۰ کیلوگرم رسید که نسبت به سوپراسپرت‌های امروزی زیاد به نظر می‌رسد. SLR مک‌لارن توسط سایت‌ها و مجلات مختلفی مورد آزمایش قرار گرفت اما در بررسی Car & Driver بهترین عملکرد را از خود نشان داد به‌گونه‌ای که ظرف ۳.۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت رسید و مسافت ۴۰۰ متر را ظرف ۱۱.۲ ثانیه طی کرد. این در حالی بود که مرسدس بنز شتاب صفرتاصد این ابرماشین را ۳.۸ ثانیه اعلام کرده بود. SLR مک‌لارن توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۳۳۴ کیلومتر بر ساعت را هم داشت.

نسخه‌ها

۷۲۲ Edition

در سال ۲۰۰۶ مرسدس بنز نسخهٔ جدیدی از SLR مک‌لارن را با نام ۷۲۲ معرفی کرد که به پیروزی استرلینگ موس با ۳۰۰ SLR شمارهٔ ۷۲۲ در مسابقهٔ Mille Miglia سال ۱۹۵۵ اشاره داشت. در پیشرانهٔ این نسخه تغییرات و اصلاحاتی ایجاد شده بود که خروجی آن‌را به ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۲۰ نیوتن متر گشتاور رسانده بود. برای کاهش وزن غیر فنرسوار در این نسخه از رینگ‌های ۱۹ اینچی آلیاژی استفاده شده و با استفاده از کمک‌فنرهای سفت‌تر و کاهش یک سانتیمتری ارتفاع خودرو، در سیستم تعلیق هم اصلاحاتی صورت گرفته بود تا هندلینگ بهبود پیدا کند.

SLR مک‌لارن ۷۲۲ در ظاهر با نشان‌های قرمزرنگ ۷۲۲ و چراغ‌های دودی جلو و عقب از نسخهٔ معمولی متمایز شده بود درحالی‌که در داخل آن نیز تریم فیبر کربنی و تودوزی چرمی مشکی به همراه آلکانترا کار شده بود. این نسخه از SLR مک‌لارن معمولی سریع‌تر بود به‌گونه‌ای که ظرف ۳.۶ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۳۳۷ کیلومتر بر ساعت را داشت.

رودستر

نسخهٔ رودستر SLR مک‌لارن در سال ۲۰۰۷ معرفی و از ماه سپتامبر همان سال به بازار عرضه شد. پیشرانه و دیگر ویژگی‌های فنی این نسخه با برادر کوپه‌اش یکسان بود اما به خاطر سقف باز شونده، وزن بیشتری داشت که روی هندلینگ و عملکرد آن تأثیر گذاشته بود. سقف نرم SLR رودستر از ماده‌ای تازه توسعه‌یافته ساخته شده بود و بعد از باز کردن چفت‌های آن به‌صورت دستی، ۱۰ ثانیه طول می‌کشید تا به‌صورت برقی باز شود. در نمایشگاه فرانکفورت ۲۰۰۷ نیز نسخهٔ رودستر از مدل ۷۲۲ معرفی شد که پیشرانه و تنظیمات تعلیق آن با ۷۲۲ کوپه یکسان بود. از SLR مک‌لارن ۷۲۲ رودستر تنها ۱۵۰ دستگاه تولید شد.

McLaren Edition

در سپتامبر سال ۲۰۱۰ یعنی حدود یک سال بعدازاینکه تولید SLR رسماً خاتمه یافته بود، بخش خودروهای ویژهٔ مک‌لارن یا MSO برنامهٔ ساخت نسخه‌ای سفارشی از این خودرو را اعلام کرد. این نسخه که McLaren Edition نام گرفته بود، بر روی تمامی نسخه‌های SLR قابل‌اعمال بود. MSO برای این نسخه سپرها، جلوپنجره، دریچهٔ هوای جانبی، دیفیوزر عقب، رینگ‌ها و قطعات داخلی جدیدی طراحی کرده و اجزای سیستم فرمان و تعلیق آن‌را نیز ارتقاء داده بود. برای این نسخهٔ همچنان یک سیستم اگزوز اسپرت تیتانیومی هم ارائه شده بود. از SLR McLaren Edition تنها ۲۵ دستگاه ساخته شد که هرکدام دقیقاً طبق سفارش خریدار طراحی شدند و به همین دلیل هیچ‌کدام از آن‌ها مشابه یکدیگر نبودند.

خاتمهٔ تولید

SLR مک‌لارن بیش از شش سال روی خط تولید بود و مرسدس-مک‌لارن فروش سالانه ۵۰۰ دستگاه از آن‌را هدف قرار داده بودند که فروش ۶۱۵ دستگاه در سال ۲۰۰۵ فراتر از انتظار بود اما فروش ۲۶۱ دستگاه در سال ۲۰۰۶ و ۲۷۵ دستگاه در سال ۲۰۰۷ به‌مراتب کمتر از هدف سازندگان بود. هنگام رونمایی SLR مک‌لارن مرسدس بنز اعلام کرد که مجموعاً از این خودرو ۳۵۰۰ دستگاه تولید می‌شود اما پس از فروش ناامیدکننده در سال‌های بعد، سازندهٔ آلمانی اعلام کرد که به تولید SLR مک‌لارن در پایان سال ۲۰۰۹ خاتمه خواهد داد. بدین ترتیب سرانجام در پایان سال ۲۰۰۹ آخرین SLR کوپه خط تولید را ترک کرد و اوایل سال ۲۰۱۰ نیز نسخهٔ رودستر از خط تولید کنار رفت. درمجموع از این ابرماشین تکرارنشدنی ۲۱۵۷ دستگاه تولید شد و در سال ۲۰۱۰ مدل SLS AMG به‌عنوان جانشین آن معرفی گردید.

چرا تکرارنشدنی است؟

SLR اولین و آخرین همکاری مرسدس بنز و مک‌لارن در ساخت خودرویی جاده‌ای بود و پس‌ازآن هیچ‌گاه چنین همکاری‌ای تکرار نشد. از سوی دیگر، این خودرو ویژگی‌های منحصربه‌فردی داشت که در جانشینان آن هیچ‌گاه دیده نشد و مهم‌ترین آن‌ها پیشرانهٔ سوپرشارژ بود. از لحاظ قدرت نیز SLR مک‌لارن حتی از جانشین غیرمستقیمش یعنی AMG GT بالاتر است و خصوصاً در نسخهٔ ۷۲۲، از تمامی محصولات تولید انبوه حال حاضر مرسدس قوی‌تر است؛ بنابراین SLR ستاره‌ای در تاریخ مرسدس بنز است که هیچ‌گاه تکرار نخواهد شد.

مشخصات فنی