ما در طول حیات مان در احاطه پلاستیک ها بوده ایم. پلاستیک ها موادی ارزان هستند که فرایند تولید ساده ای هم دارند. این مواد عموما دوامی باورنکردنی دارند و می توان گفت که برای همیشه در طبیعت باقی می مانند. متاسفانه اما این ویژگی ها و مزایای پلاستیک خبری وحشتناک برای محیط زیست محسوب می شوند چراکه روز به روز بر پسماندهای پلاستیکی اضافه می شود و تلاش ها برای بازیافت آنها و کمپین های عمومی برای آگاه سازی مردم از خطرات پلاستیک بی نتیجه باقی مانده است.
یکی از مشکلات در رابطه با این مواد محبوب آن است که حتی پلاستیک های قابل بازیافت نیز همیشه قابل تجزیه و استفاده مجدد نیستند. در واقع کمتر از یک سوم پلاستیک های بازیافتی بعد از این فرایند به تولید دوباره می رسند و مابقی شان در کنار دیگر پسماندهای پلاستیکی غیرقابل بازیافت سر از محل های دفن زباله در می آورند.
اما اخیرا پژوهش تازه ای توسط آزمایشگاه برکلی انجام شده که می تواند راهکاری مناسب برای ساخت پلاستیکی های تماما قابل بازیافت به دست دهد.
پیتر کریستنسن مولف ارشد مقاله ای در همین رابطه که در نشریه نیچر کمیستری منتشر شده در این رابطه می گوید:
اغلب پلاستیک ها هیچگاه برای آنکه دوباره بازیافت شوند تولید نشده اند اما ما راه جدیدی پیدا کرده ایم تا پلاستیک هایی بسازیم که از سطح مولکولی با در نظر گرفتن مقوله بازیافت تولید شده اند.
هم اکنون موانع زیادی وجود دارند که فرایند بازیافت پلاستیک ها را دشوار می کنند. نگرانی اصلی پیش روی تیم تحقیقات پیدا کردن راهی برای جدا کردن پلیمرهای پلاستیک از مواد افزودنی مختلف بود که غالبا خواصی مشخص را به محصولات نهایی می افزایند. این مواد شیمیایی عموما حتی بعد از فراوری شدن هم به پلاستیک می چسبند و در نتیجه کار را برای بازیافت پلاستیک دشوار میکنند.
حالا اما دانشمندان نوع جدیدی از مواد پلاستیکی به نام پلی (دیکتو آنامین) یا PDK را ساخته اند که پیوند مواد افزودنی در آن کمی با پلاستیک های عادی فرق دارد و برخلاف پلاستیک هایی که هم اکنون در تاسیسات بازیافت پلاستیک روی هم تل انبار شده اند، پیوندی که میان پلاستیک PDK و دیگر مواد شیمیایی برقرار می شود درون حمامی از اسید قابل معکوس کردن است. به بیان دیگر در زمان بازیافت پلاستیک PDK مواد پایه آن به صورت کامل از هر افزودنی شیمیایی جدا می شود و می توان عمر دوباره ای به آن پلاستیک داد.
محققان قصد دارند در ادامه این پلاستیک جدید را با طیف وسیعی از مواد افزودنی تست کنند تا پتانسیل های آن را به نمایش بگذارند و مطمئن شوند که همواره امکان تجزیه آن به پایه ای ترین شکلش میسر باشد و می توان آن را به محصولی تازه تبدیل کرد. اگر همه چیز درست پیش برود احتمالا در آستانه یک انقلاب پلاستیکی قرار داریم.
